آیت­ الله علامه سیدمرتضی عسکری(ره)یکی از چهره های ماندگار این دانشکده و جهان اسلام می باشند. شرح مختصری از زندگانی ایشان به شرح ذیل است: شاید کمتر کسی از اهالی تحقیق و تفحص در علم کلام باشد که نام بزرگ مرد عرصه حدیث ­پژوهی معاصر و پرچمدار مبارزه با تعصبات بی مغز، عالم برجسته جهان تشیع، حضرت آیت الله علامه سیدمرتضی عسکری(ره) را نشنیده باشد و آثار این مجاهد سختکوش را تورّق نکرده باشد. آیت­ الله علامه سیدمرتضی عسکری(ره) در سال ۱۲۹۳ هـ . ش در خانواده­ای روحانی و ایرانی­ الاصل از اهالی ساوه که گویا دست تقدیر، ایشان را ریزه­ خور خوان معرفت امامین عسکرین(علیهم السلام) در سامرا نموده بود، به دنیا آمد. علاقه فراوانی به تحقیق با شیوه پدربزرگش، خاتم ­المحدثین داشت. در ۱۷ سالگی به قم آمد و دروس عالی و مباحث اخلاقی و تهذیب و کلام و تفسیر را نزد آیات عظام امام خمینی، مرعشی نجفی، شریعتمدار ساوجی و حاج میرزا خلیل کمره­ای(قدس سرهم) آموخت و سپس به عراق بازگشت. دروس خارج را در عراق به پایان رساند. پس از آنکه طرح ایشان مبنی بر راه­ اندازی مدرسه علوم دینی مخصوص شیعیان در عراق با مخالفت روبرو شد، به ایران آمد و در مورد مدرسه نوین علوم دینی با حضرت آیت ­الله العظمی بروجردی(قدس سره) سخن گفت. این طرح با نظر موافق ایشان مواجه شد، ولی از نظر تاریخی با جریان ملی شده صنعت نفت روبرو و اوضاع آشفته شد. جریان سیاسی آن روزگار، این طرح را مسکوت گذاشت. ایشان مجدداً به عراق بازگشتند و با حمایت مرجع عالیقدر حضرت آیت ­ا… العظمی سیدمحسن حکیم، مدارس و مؤسسات دینی زیادی را پایه گذاری نمودند. در آن روزگار، روشی مرسوم شده بود؛ بدین ترتیب که مبلغینی از نجف به سایر کشورها می­فرستادند تا به تبلیغ دین مبین اسلام و آیین پاک تشیع بپردازند. امّا این مبلغین به دلایل فراوان از جمله نا آشنایی با فرهنگ و آداب و رسوم ملل میزبان، بدون کسب توفیق چندانی به دیار خود باز می­ گشتند. در پی این ناکامی­ها ، مرحوم علامه عسکری(ره) فکری نو در سر پروراند و اینگونه قدم به میدان جدیدی نهاد. نظر این بودکه به جای فرستادن مبلغین از نجف به کشورهای مختلف، می­توان علاقمندان همان ملل را فراخواند و پس از تعلیم و تهذیب، ایشان را برای تبلیغ به کشور خود بازگرداند و این فکر، اساس تأسیس دانشکده اصول ­الدین در بغداد بود. آری! دانشکده اصول ­الدین بغداد با تمام سخت­گیری ­های دولت وقت و با همه مشقت ­های جانفرسایی که بر علامه عسکری(ره) تحمیل کرد، تأسیس شد و خوش به بار نشست، به گونه ­ای که تا زمان خروج اجباری این عالم مجاهد از عراق، دو دوره از دانشجویان این دانشکده فارغ­ التحصیل شدند؛ دانش آموختگانی همچون آقای نوری مالکی نخست وزیر سابق عراق، آقای دکتر خُضَیر عباس وزیر سابق آموزش و پرورش، آقای دکتر محمد شمرّی رئیس دانشکده ادبیات دانشگاه مستنصریه و دیگر مفاخری که در مناصب مهم و مراکز بزرگ علمی پژوهشی به خدمت رسانی می­پردازند. دولت وقت عراق که سیاست مبارزه با علما را تنها راهکار حفظ بقای خود می­دید، در پی آزار و حتی قتل علامه برآمد و ایشان به اجبار از عراق خارج شد و به سوریه رفت. هنگامی که مرحوم علامه عسکری در سوریه اقامت داشت، مردم آن دیار به واسطه مرحوم آیت­ الله العظمی گلپایگانی(قدس سره) از ایشان خواستند تا مرکزی علمی در این شهر دایر کند. آیت­ الله گلپایگانی(قدس سره) نیز طی نامه­ ای این امر را با ایشان در میان گذاردند و ایشان را به این عمل خیر تشویق نمودند.

علامه عسکری(ره) پس از مدتی سکونت در سوریه و لبنان، در ایران رحل اقامت افکند و تا پایان عمر مبارک خود در ایران ماند. پس از رحلت بینانگذار جمهوری اسلامی ایران حضرت امام خمینی(قدس سره)، مقام معظم رهبری حضرت آیت ­الله خامنه­ ای در نامه­ ای با دست خط مبارک خود به زبان عربی از علامه عسکری(ره) خواستند که دانشکده اصول­ الدین را (که آن را از قبل می شناختند و با اهداف والای آن آشنایی کامل داشتند) در ایران، راه ­اندازی نمایند. ترجمه نامه به شرح زیر است: